Cień Katynia
Stanisław Chmielewski – Plutonowy rezerwy WP syn Walentego i Władysławy (z d. Ryby). Urodzony 14 Stycznia 1915 roku w Bodzechowie. Po ukończeniu w 1929 roku szkoły podstawowej musiał iść do pracy, ze względu na trudną sytuację rodziny, spowodowaną śmiercią ojca. Pracował w cegielni w Bodzechowie. Po kilku latach przeniósł się do pracy w prywatnej firmie malarskiej, wykonującej roboty na terenie Starachowic. W 1937 roku przeszedł do pracy w Elektrostalowni Zakładów Starachowickich. W marcu 1938 roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Na dwa tygodnie przed zakończeniem służby wybuchła wojna. Zamiast do cywila szedł na front. Dnia 11 września 1939 roku został ranny bok i nogę podczas walki we wsi Rutka pod Lwowem i umieszczony w szpitalu 6 DOK we Lwowie.
Po zajęciu miasta przez wojska sowieckie przeniósł się do swojej ciotki, mieszkającej już od dłuższego czasu we Lwowie. Do szpitala chodził tylko na opatrunki. Po kilku miesiącach, w czerwcu 1940 roku, został aresztowany przez NKWD i trzymany na terenie koszar 14 Pułku Ułanów. Po miesiącach wywieziono go do Łagru w Karelii, gdzie pracował przy wyrębie lasów. Wolność odzyskał dopiero wiosną 1942 roku, kilka miesięcy po układzie polsko-sowieckim z 1942 roku. Po zwolnieniu z łagru udał się na południe Rosji, gdzie była organizowana Armia Polska pod dowództwem byłego więźnia Łubianki, gen. Władysława Andersa. Po dotarciu na miejsce został wcielony do 3ciej Dywizji Piechoty i z nią ewakuowany do Iraku. Z bliskiego wschodu został wysłany do Republiki Południowej Afryki w celu rekonwalescencji.
Po kilkumiesięcznym pobycie w RPA i powrocie do zdrowia, w styczniu 1943 roku, znalazł się w Szkocji. Tam został wcielony do 1 Pułku Pancernego 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka na stanowisko kierowcy, a wkrótce dowódcy czołgu rozpoznawczego. Funkcję tą pełnił do końca wojny.
W lipcu 1944 roku rozpoczął swój nowy szlak bojowy. Po zakończeniu działań wojennych pełnił na terenie Niemiec służbę okupacyjną.
Na powrót do kraju zdecydował się 1946 roku. Do Starachowic przybył na początku listopada. Początkowo pracował jako kierowca-mechanik w Okręgowym Spółdzielczym Stowarzyszeniu Spożywców (dziś PSS), a od początku w 1949 roku zatrudniony był w Zakładach Starachowickich na stanowisku montera-mechanika silników spalinowych. Zawodu nie zmienił do końca swojej pracy. Na emeryturze przebywa od 1976 roku. Miał opinie dobrego, sumiennego zdyscyplinowanego i szczerze oddanego swojemu zawodowi pracownika.
Za swoje czyny bojowe i sumienną pracę otrzymał wiele odznaczeń polskich i zagranicznych: Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Medal “za udział w wojnie obronnej”, Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, 1939-1945 Star, War Medal 1939-1945, France and Germany Star.
Obecnie działa w Związku Kombatantów RP i Białych Więźniów Politycznych oraz w Związku Inwalidów Wojennych RP. Mieszka w starym domu bez wody, kanalizacji i centralnego ogrzewania. Tak “odwdzięcza się” mu ojczyzna za lata walki, cierpienia i rzetelnej pracy.
Zbigniew Bielat